Verlies van dierbaren:
Een persoonlijk verhaal
De pijn en verlies en de
kracht om door te gaan
Het verlies van dierbaren gaat altijd gepaard met diepe pijn en rouw. Hoezeer we ook willen vasthouden aan de mensen die we liefhebben, heb ik geleerd dat, hoe verdrietig het ook is, het leven uiteindelijk weer doorgaat.
Mijn moeder’s strijd
Mijn verhaal begint bij het overlijden van mijn moeder, die op haar 48ste gediagnosticeerd werd met borstkanker. Gedurende twee intense jaren vocht ze een moedige strijd, maar helaas verloor ze de strijd op haar 50ste. In die tijd werd er niet openlijk gesproken over kanker; het werd eenvoudigweg ‘K’ genoemd.
Het Belang van Communicatie
Tijdens deze periode ontdekte ik hoe belangrijk communicatie is. Mijn moeder was ernstig ziek, maar wij als familie deelden in de pijn. We zouden immers onze moeder verliezen, en we moesten leren hoe we hiermee om konden gaan.
De moed van mijn zus Karin
Mijn zus, Karin, werd op haar 13e getroffen door een hersentumor, en haar strijd ontroert me nog steeds. Ze doorstond deze uitdaging in een tijd waarin de benadering van kinderen met kanker anders was dan vandaag de dag. Tegenwoordig hebben we gelukkig behandelcentra zoals het Maxima Centrum. Karin onderging drie hersenoperaties voordat ze op haar 39ste overleed. Haar reis was verre van makkelijk, en ik bewonder haar moed.
Mijn dierbare schoonmoeder Annie
Mijn lieve schoonmoeder, Annie, kwam in mijn leven toen mijn relatie met mijn man nog pril was. Er was meteen een klik tussen ons, en ik herinner me nog steeds haar vriendelijkheid en warmte.
Een Onverwachte Strijd
Tijdens de kerst kregen we het bericht dat ze met spoed in het ziekenhuis was opgenomen vanwege ernstige hartproblemen. Na een hevige strijd voor haar leven, inclusief twee hartoperaties en een darmoperatie in slechts vier dagen, verloor ze de strijd na vier maanden op de intensive care.
Gedurende die vier maanden bezochten we haar dagelijks, maar ze kon niet meer en wilde niet meer. Ze was op, en ik denk nog vaak aan haar.
Mijn (stief)vader’s Alzheimer strijd
Mijn (stief)vader, die ik op negenjarige leeftijd leerde kennen leed aan de ziekte van Alzheimer in zijn latere jaren. Ik werd al snel zijn mantelzorger. De eerste jaren van zijn ziekte woonde hij nog zelfstandig in Amsterdam-Zuid.
Een Liefdevol Koppel
Hij had jarenlang een drogisterij gerund met mijn moeder, met wie hij tot haar overlijden intens gelukkig was. Ze vormden een liefdevol koppel. Toen zelfstandig wonen in Amsterdam niet langer veilig was, verhuisde hij naar een verzorgingstehuis op een gesloten afdeling, waar hij vijf jaar verbleef.
Het Sterke Karakter van (Stief)vader
Mijn (stief)vader was geen gemakkelijke man. Hij was een belezen persoon, sterk, onafhankelijk en eigenwijs. Zijn karakter was begrijpelijk, vooral omdat hij het Jappenkamp had overleefd.
Soms zaten we samen op een bankje en huilden, wetende dat er geen weg meer terug was.
Hij bloeide weer op
Niettemin bloeide mijn (stief)vader op in het verzorgingstehuis. Hij nam deel aan de krantenclub, praatte over politiek en vond een vriend in Johan, een van de verzorgers, die hem met liefde omringde. Hij hielp bij het opmaken van bedden, werkte in de tuin en vond voldoening op zijn eigen manier. Hij was omringd door gelijkgestemde zielen en had weer een doel. Met kerst zat hij in zijn smoking aan het kerstdiner en danste met vele dames. Geweldig, nietwaar?
Een Pijnlijk Laatste Jaar
Het laatste jaar ging hij snel achteruit, en het werd duidelijk dat hij niet langer wilde leven. Euthanasie was echter geen optie, hoewel hij dat zeker had gewild, omdat zijn leven met Alzheimer steeds minder menselijk werd. Hij wist niets meer en kon niets meer. Hij wist zelfs niet meer hoe hij op een stoel moest gaan zitten of koffie kon drinken.
De grootste rouw: Het verlies van mijn vader Hans
Een Verloren Relatie
Een van de meest pijnlijke perioden van rouw in mijn leven was het overlijden van mijn vader, Hans. Gedurende mijn jeugd had ik jarenlang geen contact met hem. Pas rond mijn achttiende pakten we de draad weer op. Hij had spijt en wilde de relatie herstellen. In de jaren die volgden, bouwden we een zeer sterke band op. Toen hij grootvader werd, bezocht hij me wekelijks en steunde me waar hij kon. Hij was een zachtaardige man met een groot hart. Ondanks zijn strijd tegen de ziekte van Parkinson, hoorde je hem nooit klagen. Zijn kracht en vastberadenheid vulden me met bewondering.
Een Onverwacht Verlies
Van de ene op de andere dag verdween mijn vader uit mijn leven. Mijn broer en oom vonden hem dood in zijn slaapkamer. Dit was de eerste keer dat ik echt moest rouwen, en ik was overweldigd door verdriet. Ik wist niet bij wie ik terecht kon voor steun. In die tijd hadden we nog geen toegang tot de informatie en mogelijkheden die het internet nu biedt.
Deze ervaring leerde me hoe kostbaar het is om dierbaren in ons leven te hebben en hoe onverwacht het leven kan veranderen. Het is een herinnering dat we de momenten met onze geliefden moeten koesteren en nooit als vanzelfsprekend moeten beschouwen.
Het belang van communicatie en verbinding
De Kracht van Gesprekken
Dit verhaal brengt me bij een belangrijke boodschap: communicatie is essentieel. We zoeken allemaal verbinding met anderen, willen gezien en gehoord worden. Als je je in een vergelijkbare situatie bevindt, praat dan met elkaar en zeg wat je wilt zeggen. Een eenvoudige knuffel kan veel betekenen. Zorg dat je geen spijt krijgt.
De Onvermijdelijkheid van Verdriet
Deze reis heeft me geleerd dat verdriet onlosmakelijk verbonden is met het leven, hoe moeilijk en hartverscheurend het ook is. Het omgaan met emoties, begrip van je partner, familie en vrienden, en open communicatie zijn van onschatbare waarde.
Het hervinden van blijdschap en plezier
Terugvinden van Je Zelf
Hoewel dit alles zwaar was, leerde ik dat ik, nu ik de zestig ben gepasseerd, de last van verlies beter kan dragen. Het heeft me gevormd en gemaakt tot wie ik nu ben. Het is niet alleen maar verdriet en pijn. Samen lachen en plezier maken hoort er ook bij en is o zo belangrijk.
Een nieuwe persoonlijke strijd: eierstokkanker
Een Onverwachte Wending
Helaas bracht het leven nog een onverwachte wending met zich mee toen ik vorig jaar in november werd gediagnosticeerd met eierstokkanker.
Op het moment dat ik het nieuws hoorde, wilde ik maar één ding doen – wegrennen van de harde realiteit.
Het was een schokkende diagnose die mijn leven volledig op zijn kop zette. Maar dit verhaal en mijn ervaringen met deze nieuwe strijd zal ik delen in een nieuwe blog.
Ik nodig je uit om me daar te volgen en mijn reis door dit onbekende territorium te ontdekken.
Samen kunnen we leren, groeien en hopelijk steun en inspiratie vinden.
Het leven gaat door en dat moet ik ook
Rouwen en verbinding maken
Deze reis van verlies en herstel leert ons dat we samen moeten rouwen en dat we verbinding moeten blijven zoeken. Het is de enige manier waarop we kunnen omgaan met het verdriet dat onvermijdelijk op ons pad komt.
We moeten niet aarzelen om te praten, lief te hebben en te koesteren, want het leven gaat door, en dat moeten wij ook doen.
